Αφιέρωμα στον Ελληνικό Κινηματογράφο της Κατοχής από το ΛΠΔΜ και την Κοβεντάρειο Δημοτική Βιβλιοθήκη

Το Λαϊκό Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας (Παράρτημα Κοζάνης)
σε συνεργασία με την Κοβεντάρειο Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης επιχειρούν ένα μικρό αφιέρωμα στον ελληνικό κινηματογράφο της Κατοχής με δύο ταινίες, που ευγενικά παραχώρησε για προβολή, η Φίνος Φίλμ: Η πρώτη ταινία είναι: «Η φωνή της καρδιάς» την Τετάρτη 25 Ιουνίου στις 7.30 μμ .  Οι προβολές είναι ΔΩΡΕΑΝ και θα πραγματοποιηθούν στην Δημοτική Βιβλιοθήκη  στο χώρο του  Media Lab.

Λίγα λόγια για την ταινία:

Σε μια χρονιά κατά την οποία η Ελλάδα γνωρίζει πείνα και εκτελέσεις, ο Φίνος αναλαμβάνει την παραγωγή -μαζί με τον Γιώργο Καβουκίδη- και την γενική τεχνική επίβλεψη της ταινίας. Το σενάριο και η σκηνοθεσία αυτής της 75λεπτης ταινίας είναι του Δημήτρη Ιωαννόπουλου, η μουσική είναι του Χρήστου Χαιρόπουλου, η φωτογραφία του Πρόδρομου Μεραβίδη και το μακιγιάζ του Σταύρου Κελεσίδη.

Ηθοποιοί:

ΒΕΑΚΗΣ ΑΙΜΙΛΙΟΣ

ΧΟΡΝ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

ΠΑΝΟΥ ΚΑΙΤΗ

ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ ΑΛΕΚΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ ΛΑΜΠΡΟΣ

ΤΣΑΓΑΝΕΑ ΝΙΤΣΑ

ΓΙΟΥΛΗ ΣΜΑΡΟΥΛΑ

ΖΕΡΒΟΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ

ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΝΙΚΟΣ

ΒΟΚΟΒΙΤΣ ΣΤΕΛΙΟΣ

ΙΑΤΡΙΔΟΥ ΣΩΤΗΡΙΑ

ΘΕΟΧΑΡΗ ΒΑΝΑ

ΒΕΑΚΗ ΣΜΑΡΑΓΔΑ

Χρώμα:

Α/Μ

Ήχος:

ΗΧΟΣ

Μακιγιάζ:

ΚΕΛΕΣΙΔΗΣ ΣΤΑΥΡΟΣ

Δ/ντής Παραγωγής:

ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΟΠΟΙΜΗΝ

Ειδικός Συνεργάτης:

ΚΑΡΟΥΣΟΣ ΤΖΑΒΑΛΑΣ

ΥΠΟΘΕΣΗ

Ο κυρ Σπύρος έχει αποφυλακιστεί μετά από χρόνια επειδή είχε σκοτώσει τον εραστή της γυναίκας του. Αναζητά την κόρη του που συχνάζει στην ταβέρνα όπου εργάζεται ο ίδιος. Σιγά-σιγά αρχίζει να συμπαθεί ο ένας τον άλλο και θα την βοηθήσει να παντρευτεί τον άντρα που αγαπά.

Η “ιστορικότητα” αυτής της ταινίας δεν έγκειται όμως μόνο στο ότι ξεκινά την πορεία της μια εταιρεία παραγωγής – μύθος που για δεκαετίες θα ταυτιστεί με τον ελληνικό κινηματογράφο. Έγκειται και στο πως παρότι πρόκειται για μελόδραμα, η προβολή της, το 1943, θα προξενήσει χαρά και ενθουσιασμό στο ελληνικό κοινό, το οποίο μέσα στην Κατοχή έχει κουραστεί να βλέπει προπαγανδιστικές ταινίες των Γερμανών. Η αθρόα προσέλευση των Αθηναίων στις “σκοτεινές αίθουσες” θα εκνευρίσει τους κατακτητές και θα τους εξοργίσει ακόμη περισσότερο, όταν η έξοδος από την αίθουσα του σινεμά -με τον κόσμο να κρατά λαμπάδες στα χέρια- παίρνει χαρακτηριστικά συλλαλητηρίου κατά των κατακτητών. Ο Γερμανός Διοικητής της Γκεστάπο Εριχ Φόν Ρόγιενμπεργκ αντιλαμβάνεται τί σημαίνει η προσέλευση του κόσμου να παρακολουθήσει μια ελληνική ταινία και όχι την Γερμανική προπαγάνδα και πόσο αυτό ενισχύει το εθνικό φρόνημά του. Έτσι, λίγο καιρό μετά, τόσο ο Φιλοποίμην όσο και πατέρας του, οδηγούνται στα κελλιά της οδού Μέρλιν. Ο πρώτος, κατηγορούμενος για αντίσταση κατά του καθεστώτος, καταδικάζεται από το στρατοδικείο εις θάνατον, αλλά αφήνεται εν τέλει ελεύθερος για να μην προκληθούν αντιδράσεις. Αντίθετα, ο δεύτερος, κατηγορούμενος ως κομμουνιστής, εκτελείται[1].

Παρά ταύτα, στην ταινία δεν υπάρχει (πέραν του ενός – δυο δευτερολέπτων που εμφανίζεται στο βάθος του πλάνου ο Γερμανός στρατιωτικός) καμία νύξη για Κατοχή. Κάθε άλλο μάλιστα: πελάτες ταβέρνας που ζητούν μαυροδάφνη με μεζέ… κοσμικά πάρτυ με βερμούτ και τάνγκο… ανέμελες παρέες σε βόλτες με ανοικτό ΙΧ, μέσα στο οποίο σερβίρονται από ένα ποτήρι ούζο ο καθένας “για τον δρόμο”… ρομαντικές βόλτες στην ηλιόλουστη Κηφισιά… φλερτ… παρέες στην Πλάκα… δανδήδες… προξενιά με διπλωμάτες… μοιραίες γυναίκες… κατ’ οίκον μαθήματα αριθμητικής με ετερώνυμα και ομώνυμα… Η ιδανική συνταγή να ξεφύγει ο θεατής από την κόλαση της Κατοχικής καθημερινότητας[2].

---

[1] http://zalmoxis.wordpress.com/2012

[2] http://zalmoxis.wordpress.com/2012